Σάββατο πρωί αναχωρήσαμε για ένα μέρος αγαπημένο, λίγο έξω από τη Λαμία,2 ωρίτσες δρόμος από την Αθήνα σε φυσιολογικές συνθήκες, σχεδόν 3 ώρες με 12 στάσεις για εμάς!
Περάσαμε και από το όμορφο Λιβάδι της Αράχωβας, καιρό είχα να το δω χιονισμένο! Παίξαμε, κάναμε έλκηθρο, μίνι πικ νικ και συνεχίσαμε για τον τελικό προορισμό μας τη χιονισμένη Παύλιανη.
Αυτό το πανέμορφο χωριό , που έχει Άνω και Κάτω (όπως πολλά χωριά της Ελλάδας), βρίσκεται στους πρόποδες της Οίτης και η διαδρομή από και προς τα γύρω χωριά είναι πνιγμένη στα έλατα, τις μηλιές, τις καστανιές και τις καρυδιές! Τοπίο που καθηλώνει τη ματιά σου έξω από το παράθυρο και ταξιδεύει τη σκέψη σου….ενώ ακούς για 1200ή φορά, μαμά πότε θα φτάσουμεεεεεεεε???
Τι όμορφη που είναι η φύση της Ελλάδας, πόσο χρειαζόμαστε την επαφή μας με τα βουνά, τα ποτάμια, τον παγωμένο αέρα που καθαρίζει τις σκέψεις μας και μας θυμίζει πόσο πολύ αγαπάμε ο ένας τον άλλον!
Και συνειδητοποιώ ότι ξέχασα τα ορειβατικά μου μποτάκια! και έχω μόνο τα αθλητικά μου τα οποία φόρεσα για να ταξιδέψω άνετα! Καταστροφή, όλο το ΣΚ γλιστρούσα, πράγμα επικίνδυνο διότι είχα τη μικρή συνέχεια αγκαλιά η οποία δεν ήθελε να βουλιάζει στο χιόνι! Επίσης κρύωνα με το παπουτσάκι τρεξίματος, και όλοι με κοιτούσαν περίεργα τύπου που πας κοπέλα μου με αυτό το παπούτσι στο βουνό, βάλε γόβα την άλλη φορά!
Ο Νικόλας ξετρελάθηκε με τα τόσα παιχνίδια στο χιόνι, την εξερεύνηση, τη μικρή φωτιά στο δάσος που ανάψαμε για να κάνουμε »κάμπινγκ», την πεζοπορία δίπλα στο ποτάμι στο »ψυχαγωγικό πάρκο Ασωπού» , το snowmobile και την αναρρίχηση στο Καταφύγιο Οίτη! Εκεί περάσαμε σχεδόν όλη την Κυριακή μας, ήπιαμε καφέ και ζεστή σοκολάτα με υπέροχους φίλους, παίξαμε στο χιόνι, κάναμε διάλειμα για κολατσιό και στέγνωμα γαντιών και πάλι έξω!
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν με NIKON D600 που πλέον χρησιμοποιώ για τις φωτογραφίσεις εκτός δουλειάς, αλλά και με τα κινητά μας!
Είναι αξιοσημείωτη η διαφορά στην ποιότητα! Είναι πιο πρακτικό (κυρίως όταν υπάρχουν μικρά παιδιά) να βγάζουμε φωτογραφίες με το κινητό αλλά με τη φωτογραφική μηχανή η αίσθηση είναι διαφορετική, η στιγμή που φωτογραφίζουμε , από δημιουργία ανάμνησης… μετατρέπεται σε τέχνη. Δοκιμάστε το!
Σοφία Κοντούκα